Candida są drożdżopodobnymi grzybami, które można znaleźć na skórze oraz w błonach śluzowych układu oddechowego i moczowo-płciowego człowieka. Są one też naturalnym, choć niezbyt licznym składnikiem mikrobioty naszego przewodu pokarmowego. U zdrowych dorosłych osób liczba ich komórek w jelicie grubym nie przekracza zwykle poziomu 103. Drożdże Candida wraz z innymi drobnoustrojami bytującymi w jelitach pomagają nam m.in. w trawieniu resztek pokarmowych.
Zachwianie homeostazy mikrobioty jelit (np. w wyniku antybiotykoterapii czy kuracji lekami hormonalnymi) może jednak prowadzić do nadmiernego rozwoju tych grzybów, a w konsekwencji i do drożdżycy jelita grubego – jednostki chorobowej zwanej kandidozą. Kandydoza w odróżnieniu od innych grzybic jest więc zakażeniem endogennym (wewnętrznym, związanym z niekorzystnymi zmianami układu mikrobioty jelit). Szacuje się, że na tę chorobę cierpi nawet kilkadziesiąt procent społeczeństwa.
Dieta bogata w węglowodany, zarówno proste jak i złożone, oraz niektóre produkty mączne intensyfikuje namnażanie Candida. Nadmiernej kolonizacji jelita przez grzyby Candida sprzyja też obniżenie kwasowości żołądka. Ten niekorzystny proces może mieć podłoże chorobowe lub być wynikiem nieodpowiedniego dawkowania leków, głównie inhibitorów pompy protonowej. Na drożdżycę jelita grubego często cierpią także ludzie obciążeni innymi chorobami układu pokarmowego, np. osoby z niewydolnością trzustki. Głównym czynnikiem sprzyjającym występowaniu kandydozy jest jednak niewydolność immunologicznych mechanizmów ochronnych. Dlatego kandidoza niejednokrotnie jest powiązana z innymi chorobami i dolegliwościami, w tym alergiami, czy infekcjami o podłożu zarówno wirusowym, bakteryjnym jak i pasożytniczym. Objawy tych schorzeń dodatkowo mogą maskować kandidozę i poprzez to uniemożliwiać podjęcie jej właściwego leczenia. Nieleczona kandidoza związana z wysoką liczebnością Candida w jelicie grubym, może zwiększać występowanie alergii i nietolerancji pokarmowych i/lub intensyfikować ich objawy. Przykładowo, potęguje ona atopowe zapalenie skóry, pokrzywkę czy astmę. Przed podjęciem jakiejkolwiek terapii przeciwalergicznej celowe jest zatem zdiagnozowanie obecności Candida w jelicie grubym. Bez wyraźnej redukcji liczebności komórek tych grzybów inne terapie mogą być okazać się nieskuteczne.
Drożdże Candida, podobnie jak i inne drożdże, są zdolne do fermentowania glukozy, maltozy, sacharozy i galaktozy. W wyniku tego procesu powstaje alkohol etylowy i dwutlenek węgla. Związki te wraz z toksynami Candida mogą powodować silne wzdęcia i towarzyszące im zwiększone oddawanie gazów. Mogą być także przyczyną bólu brzucha, uczucia przelewania się i bulgotania w jamie brzusznej oraz naprzemiennych zaparć i biegunek o nieprzyjemnym zapachu. Postępująca drożdżyca jelita grubego może z kolei doprowadzić do uszkodzenia śluzówki jelita, nadżerek i owrzodzeń. Zapobiec jej można poprzez modyfikację nawyków żywieniowych, zmianę leków lub ich dawkowania, stosowanie leków osłonowych podczas antybiotykoterapii oraz uzupełnienie deficytów mikrobioty jelit. Niestety zakażenia grzybicze mogą nawracać, zwłaszcza gdy ich przyczyną jest upośledzenie odporności. Dlatego też tak ważna jest kontrola ilości spożywanych węglowodanów oraz dbałość do zachowanie homeostazy w środowisku jelita grubego (o stan równowagi pomiędzy dobroczynną mikroflorą jelit, a bytującymi w nich także drożdżami Candida).
